 |
 |
 |
 |
Pierwszo-listopadowe Adagio. |  |
| Stąpając po przeszłości zgliszczach Wśród cicho krzyczących nagrobków Wyświetlam mgliste obrazy w myślach Z korowodem kroczących przodków Są wśród nich ci, co nas opuścili Kwiaty, co odleciały donikąd Kwitnienie jest czarem chwili A życie burzliwą muzyką Nie bądź taka smutna Nostalgio Choć w blasku świec płonie twa dusza, Choć w uszach mych brzmi twe Adagio To radość istnienia mnie porusza Bo znów zakwitną nowe kwiaty I wzlecą ponad pomniki A świat w kolory bogaty Wesołej będzie słuchał muzyki. |
||
 |
Eugeniusz Jeziorek |  |